Jest 8 sierpnia 1992 roku. Camp Nou wypełnia kilkadziesiąt tysięcy kibiców czekających na wielki finał turnieju olimpijskiego w piłce nożnej. Naprzeciw siebie stają reprezentacje Polski i Hiszpanii. Ci pierwsi – rewelacja turnieju, ci drudzy – faworyci do złota. Polacy jednak w tym meczu nie są chłopcami do bicia.
Powoli opadają już emocje po zwycięskim spotkaniu z Irlandią i awansie do finałów Mistrzostw Europy. Im dalej w las, tym bardziej punkt ciężkości będzie przesuwał się na czerwiec, kiedy rozpocznie się turniej. Jednak dopóty trwa październik, warto pokusić się o podsumowanie tych jakże udanych eliminacji.
Polska rzutem na taśmę zremisowała 2:2 ze Szkocją, a Irlandia niespodziewanie pokonała 1:0 mistrzów świata Niemców. W rezultacie zarówno Polska, jak i Irlandia mają 18 punktów. To oznacza, że o awansie zadecyduje niedzielny mecz między tymi zespołami.
Jak tylko piłkarzom powinie się noga, ruszają do ataku. „Po co ten trener tam jest?”, „Patałach jeden”, „Tylko pieniądze bierze”, „Ślepy by zobaczył, że X się nie nadaje”. Trzydzieści osiem milionów Polaków jest wtedy o krok od wysłania swojej aplikacji na stanowisko selekcjonera najważniejszej drużyny w kraju. Tymczasem okazuje się, że tych potencjalnych trenerów jest dużo mniej niż w wyświechtanych hasłach.
Polska scena kabaretowa jeszcze nigdy nie była tak zagrożona wyginięciem. W najnowszej historii mieliśmy takich mistrzów jak: Starsi Panowie, Dudek, Tey, Piwnica pod Baranami. Wszystko wskazuje, że do zatartych klasyków dołączy bawiąca nas przez lata – reprezentacja polskich piłkarzy.
