Samozwańczy varsavianista i krytyk społeczny. Próbował swoich sił w świecie filmu, reklamy, handlu, a nawet społecznictwa. Wieczorami, zwłaszcza w weekendy, walczy w Internecie na argumenty z licznymi antagonistami. Uważa, że czyni go to zamaskowanym superbohaterem. Twórca larpów i gier miejskich, kocha podróżować sposobami niestandardowymi. Jako literacki hipster czyta rzeczy, które już dawno nie są modne i prawdopodobnie już nigdy modne nie będą. Najłatwiej jest go spotkać nieogolonego z kubkiem po brzegi wypełnionym kawą i papierosem niedbale zatkniętym w zębach.
Wsiadając na rower, bardzo staramy się być trzeźwi. Jeśli tego nie dopilnujemy, łatwo o horrendalnie wysoką grzywnę i utratę prawa jazdy, o nieszczęśliwym wypadku nawet nie wspominając. Chyba że jesteśmy naukowcem testującym na sobie dziwne, dopiero co odkryte chemiczne substancje. Wtedy możemy pozwolić sobie na odrobinę szaleństwa.
Gdy pierwszy raz widzi się jego prace, od razu na myśl nasuwa się Beksiński. Są mroczne, przytłaczające, a przy tym fascynujące i przyciągające wzrok. Godzinami można się w nie wpatrywać w akcie estetycznego masochizmu. Zawładnęły sercami wszystkich członków grupy na Facebooku „Lovecraft Historical Society”, która skupia miłośników grozy. Aż trudno uwierzyć, że te cuda wychodzą spod pędzla prawdziwego człowieka.
Amerykanie mają swojego Ala Capone i cały poczet rewolwerowców. Każdy wie, ile straciłaby brytyjska popkultura bez Kuby Rozpruwacza. Przestępcy, zmyśleni i prawdziwi oraz ich żywoty coraz częściej wciągani też są na ekrany telewizorów i kin. Możemy z dumą unieść głowy. W dziedzinie przestępstw i ciekawych życiorysów rodem z półświatka Polacy również nie są gęsiami.
Młodzi, energiczni, bezkompromisowi i do bólu nonkonformistyczni. Partia Razem zawojowała ostatnie wybory parlamentarne, pokazując Polsce, że w kraju istnieje alternatywa dla starego, dobrze nam znanego SLD (w kwestiach gospodarczych) czy Ruchu Palikota (w kwestiach społecznych). Wszyscy spodziewali się ujrzeć jej przywódców na czele Komitetu Obrony Demokracji, ramię w ramię z liderami parlamentarnej opozycji. Nie doczekali się.
Od lat znane nam są pojęcia: lewaki, prawaki, KoLibry i inne feminazistki. Listopadowe wybory i wydarzenia będące ich pokłosiem przyniosły nam jednak całą stertę nowych wyrażeń stosowanych w politycznym kontekście, a trudnych do zrozumienia dla osób, które nie są z rodzimą sceną parlamentarną na bieżąco. Warto przeanalizować sobie potoczną nowomowę i czytać wszelkiego rodzaju ideologiczny bełkot czy głupawą kopipastę bez wątpliwości, co naprawdę znaczy. O ile oczywiście mamy czas i chęci, by zawracać sobie dupę tymi bzdurami.
W styczniu całe środowisko kinomaniaków z niecierpliwością czeka najpierw na ogłoszenie nominacji, a później galę rozdania najbardziej prestiżowych nagród filmowych, czyli Oscarów. Każda społeczna grupa, również filmowcy, posiada też w swoich szeregach całe bandy złośliwych bydlaków, których dalece bardziej od cudzych sukcesów interesują cudze porażki. Takie, z których można sobie drzeć łacha. Tradycyjnie, dzień przed ogłoszeniem nominacji do tegorocznych Oscarów, ogłoszono czyje zeszłoroczne dokonania były tak żenujące, że zasługują na Złotą Malinę, najważniejszą na świecie filmową antynagrodę.
Przyszedł artysta i postawił rzeźbę na terenie szwedzkiego rezerwatu. Gdy państwo odkryło jej istnienie po dwóch latach, ukarało twórcę grzywną i nakazało rozbiórkę. On stworzył kolejne dzieło. Na skutek tego artystycznego uporu powstało państwo. Odbyło się to niemalże z inicjatywy samych szwedzkich władz.
„Nie dam!”, „A ja dam dwa razy więcej!”, „Skoro nie dasz, to napisz, żeby nie leczyli tym, co kupią, Twoich dzieci!”, „Dał narty! To nie mój prezydent!” – emocje związane z kolejnym finałem Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy przybrały – jak zwykle – zupełnie absurdalny charakter. Bo Owsiak to złodziej i kumpel tych z PO. Bo „promuje sektę Hare Kryszny” (sic! sic! sic!). Bo w końcu „Caritas lepszy, bo zgodny z polskimi...” Dobra, stop! Serio, stop!